Gra w boule (Petanque) wywodzi się ze starożytnych gier z kulami, które uprawiano w Egipcie ponad 5000 lat temu. Pewne źródła wskazują nawet na wykopaliska z roku 5000 p.n.e. W kule grywano w starożytnej Grecji, gdzie używano do tego okrągłych kamieni i preferowano grę bardziej siłową, polegającą na wyrzucaniu kul na jak największą odległość. Wielki wpływ na rozwój tej gry mieli rzymscy legioniści, którzy rozpowszechnili ją w całym basenie Morza Śródziemnego. W przeciwieństwie do Greków, Rzymianie stawiali bardziej na precyzję i technikę. Używali drewnianych kul pokrytych żelazem; jako pierwsi zastosowali w grze świnkę. W tej właśnie formie gra w boule rozprzestrzeniła się w całej Europie, przyjmując wiele odmian: bocce (tereny Italii), boules (Francja), bowłs (Wyspy Brytyjskie), bolle (Holandia), bolle rolle (Belgia).
Gra w boule cieszyła się wielką popularnością w Średniowieczu. Jej popularność była tak wielka, że przeszkadzała nawet kolejnym władcom Francji (Karolowi IV i V), co zakończyło się wprowadzeniem zakazu gry. We wczesnych latach XVI w. gracze znaleźli swojego poplecznika w osobie papieża Juliusza II, który pragnąc powrotu stolicy apostolskiej do Włoch, zebrał najlepszych graczy w drużynę, która miała być niepokonana w rzucaniu kamieniami.
W 1629 r. gra w boule znowu znalazła się poza prawem. Rozgniewani popularnością petanque wytwórcy konkurencyjnej gry „paurnes” (prekursor tenisa) zawiązali spisek. Ich plan powiódł się. Boules ponownie stała się grą zakazaną. Zakaz ten nie był jednak respektowany, a ludzie spotykali się w tajemnicy, by oddać się ulubionej rozrywce. Miejscem spotkań często były klasztory. Przyjmuje się, że mnisi byli pierwszymi budowniczymi krytych placów do gry. Na szczęście zakaz gry zniesiono po kilku latach.
Boules powróciło do Francji wraz z wojną francusko-włoską. Popularność gry rosła w obu krajach. Rabelais mawiał – Ani reumatyzm, ani inne choroby nie są w stanie powstrzymać kogokolwiek przed tą grą. Jest ona odpowiednia dla ludzi w każdym wieku, młodych i starych.
Teraźniejsza formuła gry powstała poprzez kilka stuleci. W 1910 r. grupa zawodników uprawiających jeu provencal postanowiła uprościć tę grę, by uczynić ją bardziej powszechną ze względu na skalę wkładanego wysiłku fizycznego, poprzez skrócenie dystansu rzutów. Doprowadziło to do ustalenia zmian w zasadach gry, a w konsekwencji do powstania petanque (ze słów prowansalskich ped tanco, fr. Pieds tanquśs: „stopy razem”), gdzie rzuty mają charakter statyczny. Te ułatwienia sprawiły, że petanque rozprzestrzeniła się daleko poza Prowansję, nie tylko na całą Francję, ale również na kolejne kraje: Szwajcarię i Belgię. Gra jest znana również w Kanadzie i Australii, gdzie żyją mniejszości pochodzenia francuskiego. W ten sposób petanque dotarło do kolejnych zakątków kuli ziemskiej i zyskało wielu sympatyków.
W 1987 r. na singapurskim stadionie Toa Payoh rozegrano po raz pierwszy turniej pod nazwą „Petanque Open” z udziałem 66 drużyn (w tym reprezentacji Francji) traktowany jako pierwsze mistrzostwa świata.
Główną organizacją, zrzeszającą ponad 600 tys. licencjonowanych graczy z 57 krajów, jest w skali międzynarodowej Federation Intemationale de Petanque et Jeu Provencal, utworzona w 1958 r. w Marsylii. Od 2003 r. jej członkiem jest również Polska Federacja Petanque.
Do Polski gra w boule zawitała po II Wojnie Światowej wraz z repatriantami powracającymi z Francji, którzy przywieźli ze sobą kule. Osiedlali się oni na ziemiach odzyskanych, szczególnie na południu Polski, na Dolnym Śląsku. Ma to odzwierciedlenie na mapie popularności petanque w Polsce. W miastach takich jak Wrocław istnieje kilka klubów petanque, gdzie np. w Szczecinie nie ma żadnego i niewielu ludzi słyszało o tej grze. Inne ważne ośrodki petanque w Polsce to: Żywiec, Jedlina Zdrój, Wrocław, Dzierżoniów, Warszawa, Łódź.